° Reality check! °

3 mei 2017 en 3 mei 2018!
Ik voel me al 2 weken niet zo goed. Bloed geprikt en vandaag werd ik gebeld dat ik a.s. maandag op het spoedspreekuur moet komen. Waardes waren te hoog en de arts wil toch even wat dingen controleren. Ja.. da’s even kut en best wel weer spannend..

Maar… een jaar geleden zat/lag ik er een stuk beroerder bij na mijn eerste dag zware chemo in quarantaine !

Dus vandaag heb ik maar extra genoten van het feit dat ik me dan wel niet fit voel, maar ik wel zo vrij als een vogel in mn autootje kon rond scheuren 🚗, de 1e verjaardag van een lief klein wondertje mocht bijwonen🎈 en dat ik gewoon lekker buiten van het mooie weer kon genieten! ☀

Moe gestreden!

Daar ben ik weer! Van even ver weg geweest te zijn!
Oorzaak? … Goeie vraag!

Laat ik zeggen dat ik het zelf ook allemaal even niet zo goed meer wist. En nog steeds niet eigenlijk!

Ik ben een jaar verder.. ten opzichte van de diagnose dan. Vorig jaar februari kreeg ik de diagnose. En mijn hemel ik had nooit kunnen bedenken wat er in de tussentijd allemaal veranderd en gebeurd zou zijn. Gelukkig maar!

Maar alles wat er gebeurd is heeft gevolgen voor alles wat er nog komen gaat! En dat is een beetje waar ik tegen aan loop! De passie, de overlevingsdrang en de strijdlustigheid die ik vorig jaar had hebben er voor gezorgd dat ik tot dusver gekomen ben.
Maar dan moet je ook weer verder.. maar hoe dan? Ik leef! En daar ben ik zo ontzettend dankbaar voor!!!!

Vorig jaar wilde ik niets liever dan gewoon leven! Overleven, niet dood gaan! Vooral niet dood gaan was mijn plan haha! En dat is waar je, je dan op focust! Daar lag toen mijn strijd. Het was een fysieke en mentale strijd! Maar op dat moment meer fysiek. En die strijd gaat door. Zowel fysiek als mentaal! En nu dus meer mentaal!

Eenmaal de behandelingen overleefd en redelijk stabiel komt er dan meer rust. Meer tijd om na te denken. Soms te veel tijd om na te denken. Ik heb een hele hoop moeten leren en dat leerproces gaat door. Mijn nieuwe lichaam.. 8 kilo aan prednison en overgang gevolgen rijker, chemobrein rijker.. onzekerheid rijker!
Ik ben rijker in vele opzichten.. Zie ook veel dingen als een geschenk, als dank aan een heftige periode. Maar ook als problemen ten gevolge van die heftige periode.

Als je dicht bij de dood hebt gestaan en je weet dat je daar nog niet 100% van verlost bent ga je dingen anders zien. Kan je niet meer zo in het leven staan als daarvoor. Zijn er een heleboel dingen onbelangrijk en ondergeschikt geworden. De wereld ligt grotendeels weer aan je voeten, maar… waar sta ik eigenlijk? Wat wil ik en hoe ga ik dat doen als mijn nieuwe ik.. Ik kan al weer veel.. maar heb nog enorm veel grenzen. Zowel fysiek als mentaal. Ik loop tegen een hele hoop muren op en heb enorm veel vragen waar niemand me antwoord op kan geven en waar ik waarschijnlijk ook nooit antwoord op zal krijgen.

Is dat erg? Misschien niet.. Maar voor nu wel even. Een paar weken geleden bereikte ik even een mentaal breaking punt! Hoe meer ik onderneem hoe beter ik mijn nieuwe lichaam leer kennen en dat is soms best wel confronterend, want het is niet altijd zoals ik het gewild had of gehoopt had. Revalideren is niet altijd alleen maar in een stijgende lijn omhoog. Dat is algemeen bekend. Maar het is zoveel meer dan alleen fysiek sterker worden. En ik heb nu even een punt bereikt dat ik moe gestreden ben. Ik heb zin om alles even op iemand anders zijn bordje te leggen en te zeggen: ‘zo! Nu mag jij even’ haha.. maar helaas. Zo werkt het niet!

Tijdens mijn ziekenhuis opname zijn ze van de AYA poli geweest. Dit zijn psychologen en maatschappelijk werkers die speciaal voor jongeren zijn met levensbedreigende ziektes, die zware behandelingen moeten ondergaan. Destijds had ik het niet nodig, maar er werd wel gezegd dat we echt aan de bel moesten trekken als die muren dichterbij kwamen en het echt even lastig zou worden. En hoe zeer ik daar ook geen zin in heb, heb ik toch een afspraak gemaakt! Volgende week heb ik een intake gesprek. Ik merk aan alles dat ik er gewoon even niet lekker in zit. En dat druist regelrecht tegen mijn normale ‘ik’ in en dat vind ik lastig. Ook moeilijk om te delen, omdat ik het gewoon niet snap van mezelf en eigenlijk ook niet wil accepteren.

Maar.. ik wil wel verder en ik wil leren om te gaan met Linda 2.0! Ik wil leven! Leren leven met alles wat er gebeurt is en leren leven met het feit dat ik ongeneeslijk ziek ben, maar niet leven alsof ik alleen maar ziek ben..

Snappen jullie het nog? 😛

Vandaag een groot licht punt en een gerust stelling!
De reumatoloog was tevreden! Longfunctie testen waren goed! Mijn ziekte lijkt nu stabiel, mijn huid staat stil ( gaat niet achter of vooruit ) Ik moet alleen wat rustiger aan doen en niet te veel willen! Je hoort vaak de succes verhalen van mensen na een behandeling die binnen een jaar alweer aan het werk zijn etc. Mijn lichaam is mijn lichaam en niet die van een ander. Het hele revalidatie proces is zo persoonlijk. Dus ik moet luisteren naar enkel en alleen mijn eigen lijf! Vorige week heb ik iets teveel hooi op mijn vork genomen wat gelijk resulteert in een slijmbeursontsteking in mijn heup. Dus we gaan weer een tandje lager en dan moet het uiteindelijk weer goed komen!

Dit geeft me ook weer even de energie die ik nodig heb om door te strijden, want ik ben nog lang niet klaar met leven! 💪❤

 

The Highs and Lows!

Vandaag moest ik helaas op het spoedspreekuur van de reumatoloog in Nijmegen komen.

Ik had al een aantal weken meer last van dikke vingers/ handen. Mijn trouwring zit vast, maar mijn andere ringen kreeg ik niet meer om. Ook zit er al langere tijd vochtophoping onder mijn beide knieën. En moe. Ik was zo moe de afgelopen week. Ik denk dat ik wel 4 nachten op rij 12 uur of langer geslapen heb en nog had ik het idee alsof ik total loss was.
Zoals ik al zei.. dit sluimerde dus al enige tijd en ik weet deze klachten zelf aan het feit dat ik de prednison aan het afbouwen was en het koude weer.
Maar.. als er iets veranderde moest ik het ziekenhuis bellen was me verteld. Het zou nog een maand duren tot de volgende controle en dus besloot ik vorige week vrijdagmiddag toch maar even een belletje te doen.

Eerst werd de afspraak vervroegd, vervolgens zei de assistente dat ze het toch even met mijn arts wilde bespreken. En vervolgens werd ik teruggebeld dat ik zo snel mogelijk moest komen, en dat werd dus vandaag.

Zo snel mogelijk bij een arts komen in het Radboud heeft mij nog weinig positiefs opgeleverd en dus schoot ik afgelopen vrijdag wel even in de stress. Ik wil dat niet, maar toch bekruipt je dan de angst dat de sclerodermie weer actief wordt.

Maar! Dat is gelukkig niet zo denkt de arts! Wat is het dan wel? .. 2 grote pees- aanhechtingen onder mijn knieën zijn ontstoken. De gewrichten in mijn handen en vingers zijn niet ontstoken. Wel is zit er oedeem in mijn vingers en handen en lijkt de huid wel wat ontstoken te zijn. Verklaring van de arts is dat ik toch te veel heb gedaan met klussen. En dus heb ik nu een ‘klus’ verbod! Waha. Ik moet echt even rustig aan gaan doen.
En dat is best raar, want ik dacht toendertijd dat het best goed ging! En ik heb niet het idee gehad alsof ik veels te veel gedaan heb. De arts zei ook dat mijn lichaam de signalen nog niet goed doorgeeft en dat, dat deels ook onderdrukt wordt door de medicatie. Dus heel gek is het niet dat ik het zelf niet echt gemerkt heb. Maar.. wel belangrijk om nu een paar stappen terug te doen. Dus, ik ben nog niet zo goed als ik dacht en als soms lijkt.

Ik krijg ook vaak de opmerking: ‘ Jaaa het gaat goed he! Want je ziet er zo goed uit!’ Heel lief bedoeld… maar niet helemaal zoals het is. Er goed uit zien ( en dat hoor ik meestal wanneer er toch behoorlijk wat make up aan te pas is gekomen ) zegt niet zo veel over de ziekte. Dus ja, ik zie er ‘goed’ / ‘normaal’ uit, maar ik heb wel een invalide parkeerkaart. En over 2 weken krijg ik eindelijk mijn eigen rolstoel! Zodat ik een keer de stad in kan of een dagje weg.
Ik krijg zoveel commentaar over me heen en smerige afkeurende blikken als ik mijn auto op de invalidenparkeerplaats zet.. daar wordt je soms gewoon echt verdrietig van! Mensen oordelen ( en bemoeien zich overal mee.. alsof alle parkeerplaatsen van henzelf zijn ) .. omdat je van de buitenkant zo op het eerste oog niet echt wat aan me ziet. En daar ben ik heel blij mee. Maar soms krijg ik gewoon de neiging om uit te stappen en al slepend met mijn been weg te lopen zodat het in ieder geval verantwoord lijkt waarom ik die kaart heb haha! Maar goed. Ik moet nog even leren om ‘schijt!’ te krijgen aan dit soort dingen. Want.. ik ben er namelijk heeeel erg blij mee! Het maakt een heleboel dingen nu zoveel makkelijker! 🙂

Over makkelijker maken gesproken! Ik heb een elektrische fiets gekocht! Whoeehoee.! En ik heb gisteren ( ingepakt als een eskimo ) samen met Chris 12 (!) kilometer gefietst! En dat is voor het eerst in pak en beet 5 jaar dat ik zolang achter elkaar buiten heb kunnen fietsen! En ik was zo blij als een klein kind! Wat is dat heerlijk! Ja, ik heb de volle ondersteuning nodig, maar.. ik voel me heel normaal! Want.. ik kan fietsen! Hoe maakt me geen bal uit ! Dus ondanks dat sommige dingen slechter gaan, zijn er ook weer hoogtepunten 🙂 Zo houden we het leven in balans zegmaar 😉

Voor nu moet ik weer omhoog met de prednison..! En ik hoop dat ik die alsnog weer mag afbouwen als het wel weer beter mag gaan! Nu dus even een paar stappen terug. Rustig aan doen en hopen dat ik verder mag herstellen!

 

 

 

 

 

 

 

 

Home

Zo daar ben ik weer! Inmiddels verhuisd en wel! 💪👐

Vanaf nu een Lunteraan. Voor het eerst in mijn leven woon ik nu ergens anders dan ik Ederveen. Voor het eerst in mijn leven woon ik langer dan 3 minuten van mijn ouders vandaan. En dat is best gek. Nee… het is geen wereldreis.. Maar zo voelt het nu wel haha!

De verhuizing is heel goed en snel gegaan!. Nog lang niet alles is uitgepakt, maar dat doe ik op mijn eigen tempo. Al het belangrijke staat. Verder doe ik zelf steeds weer eens een doos uitpakken. Het heeft me erg veel energie gekost en ik kan niet alles snel. Gelukkig heeft het alles behalve haast! 😅

Het eerste weekend samen in ons nieuwe huisje was heerlijk! Ace weer lekker binnen. 🐕❤ Echt fantastisch! Het is heel mooi geworden en we zijn enorm trots op het resultaat na die 5 maanden klussen!

Maar.. toen moest Chris gewoon weer gaan werken en zat Linda voor het eerst in 9 maanden alleen thuis.. en dat is stil. Heel stil. En ik kan eerlijk zeggen dat ik het even verschrikkelijk heb gevonden. Ik kon mijn  draai helemaal niet vinden en was behoorlijk van slag. 🙈

9 maanden lang hebben we bij mijn ouders gewoond. 9 maanden lang was er bijna altijd wel iemand thuis. Had ik leven om me heen en iemand om tegen te kletsen .. of iemand die tegen mij kletste. Wat iedereen ook zegt over wonen bij je ouders.. We hebben het heel goed gehad! Het was gezellig en voor mij ook wel heel bijzonder. Ze hebben vooral in het begin na mijn ziekenhuis opnames echt voor me gezorgd. Chris kon daardoor gewoon gaan werken. We hadden het met zn tweeën in ons oude huisje echt niet gered.. ook hebben ze echt hun best gedaan om mij op te vrolijken en er alles aan gedaan om mij door deze tijd heen te slepen!

Ik heb veel tijd met mijn ouders doorgebracht.. daar waar ik dat anders waarschijnlijk nooit zo had kunnen doen. En ik ben heel dankbaar voor alle mooie momenten die we samen gehad hebben ondanks dat het ook een hele heftige periode is geweest. We zijn er samen sterker uit gekomen en nog dichter naar elkaar toe gegroeid. 💪❤

En vooral de eerste week alleen thuis voelde ik me dus ook heel erg alleen en eenzaam. 😂🙈 Ik miste gewoon de gesprekjes met pa, ma en mijn broertjes.. samen lunchen tussen de middag.. dat soort dingen. Gelukkig hebben we telefoon. En uiteraard kan ik ook makkelijk even hun kant op rijden. Maar ik moet er van mezelf ook aan wennen en er even ‘doorheen’

Anyhow..een hele bijzondere tijd om op terug te kijken! Ik ben vele mooie herinneringen rijker en ben enorm dankbaar voor alles wat ze voor ons gedaan hebben ❤

Hier de voor mij leukste foto’s van bijzondere momentjes met pa en ma

En wat foto’s van ons huisje!

Fat Head

Hallo daar ben ik weer! Terug van ‘weg geweest’
De afgelopen weken zat ik er even niet zo lekker in en had ik geen zin om een klaagzang van een blog te tikken.. Maar.. ook dat hoort er bij. En aangezien iedereen online altijd een perfect leven heeft ( wat enorm irritant is! ) dacht ik.. fuck it.. ik ga het gewoon wel schrijven!

De afgelopen weken waren erg druk. In de zin van bedrijfsuitjes, kerst, oud en nieuw, klussen etc. Het heeft enorm veel van mijn energie weggevreten! In positieve zin, want ik vind die dagen gevuld met familie en vrienden heerlijk! Maar ook in negatieve zin. Ik ben het niet meer gewend om in grote groepen mensen te zijn. Om in drukke ruimtes te zitten waar iedereen door elkaar heen kletst.. Ik vind het fijn om goeie gesprekken te hebben, maar ik heb een concentratieboog van een paar minuten en dan haak ik, zonder het zelf te willen of soms zelfs te beseffen al af. Dit betekend dat ik soms heel ongeïnteresseerd over kan komen en veelal toch al heel vroeg naar huis moet. Ik kan niet zo optimaal genieten van met veel mensen samenzijn gewoonweg omdat het me teveel moeite kost om bij te houden wat er allemaal gebeurd.
En dan wil je vaak juist laten zien dat je het allemaal wel aan kan.. maar dat blijkt niet zo te zijn. Is helemaal niet erg, maar het was wel weer even goed confronterend.

En ja mensen… ik ben aangekomen! Om precies te zijn 7kilo! En nee… daar heb ik niet om gevraagd en ik heb ook niet als een malle gegeten om dat te bereiken. Dat is het gevolg van langdurig, hoog gebruik prednison en de overgang. En dit zie ik elke dag in de spiegel. Mijn hele lichaam is veranderd. Door de sclerodermie en door de medicatie. En daar heb ik momenteel erg veel moeite mee. Ik herken mezelf echt niet meer. Niks niet. Mijn haar niet, mijn huid niet, mijn lijf niet.. en dat is zo nu en dan heel frustrerend! Chris liet me een tijdje terug foto’s zien van 2,3,4 jaar geleden en ik begon spontaan te janken en werd er heel verdrietig van. Gezondheid is vele malen belangrijker. Dat is een feit. Dat weet ik. Maar als je jezelf compleet kwijt bent en alles tegen je wil en kunnen in veranderd is het gewoon niet leuk.. niet leuk!

En wat helemaal niet leuk is als mensen tegen je zeggen: Hey Linda! Zooo jij hebt een dikke kop gekregen! … Alsof ik dat zelf niet zie? Alsof dat leuk is om te horen! Niemand vind het leuk om dikker te worden en dus vind ook niemand het leuk om dat ook nog even bevestigd te krijgen. En waarom? Waarom zou je zoiets zeggen? Ik heb het nu al regelmatig naar mijn hoofd geslingerd gekregen en wordt er wel een beetje verdrietig van. Maar hey.. het goede nieuws is dat ik mag afbouwen met de prednison en over 2 a 3 maanden als het goed mag gaan er helemaal vanaf ben. En uiteindelijk ben ik liever 7 kilo zwaarder met een stabiele sclerodermie dan 10 kilo lichter en terug bij af. En ik moet mezelf gewoon weer even vinden.. de nieuwe Linda met krullen +7kilo proberen te gaan accepteren en meer schijt krijgen aan wat de rest van de wereld daar van vind.

Ook ben ik onbewust het een en ander aan het verwerken. Zo werd ik vorige week midden in de nacht met een schreeuw en tranen in mijn ogen wakker omdat ik in mijn droom een beenmergpunctie kreeg! haha. Nu kan ik er om lachen, maar dat vond ik een van de meest pijnlijke ingrepen in de behandeling. Ik merk dat ik vorig jaar zo’n enorme overlevingsdrang en oerkracht heb gehad.. dat heeft me overal doorheen gesleept! Nu.. nu begin ik pas te beseffen hoe ingrijpend het allemaal is geweest. Hoe heftig het toch eigenlijk wel was.
En dat vind ik ergens best apart. Dan denk ik bij mezelf ‘ joh Lin zit niet zo te zeiken, het is geweest’ .. ja het is geweest. Maar het blijft me wel de rest van mijn leven achtervolgen. Ik heb nog dagelijks te maken met gevolgen van de behandeling. En dan heb je nog een stukje angst.

Angst voor terugval. Alles wat ik nu lichamelijk krijg.. bijv. een oogontsteking.. is niet gewoon een ontsteking die je wel even aan kan kijken. Nee nu is het gelijk de huisarts bellen, gelijk antibiotica, gelijk de nadruk op goed in de gaten houden. Alarmbellen. En die alarmbellen rinkelen diep van binnen nog door. Vorig jaar eind januari ging het bij mij mis. Het begon met opgezette oogleden. En dus gingen die alarmbellen diep van binnen over in sirenes! Je ervaart dan toch een soort onrust… wat als het nu weer mis gaat. Mijn ooglid werd heel hard.. met als gevolg de gedachte: is dit de ontsteking of is dit achteruitgang van de sclerodermie. En ik besef me nu dat dit de rest van mijn leven in meer of mindere mate wel zo zal gaan zijn.
En dan had ik de afgelopen weken best wel regelmatig het gevoel van: ‘ AAAAAH IK WIL GEWOON NORMAAL ZIJN ‘ En dan spreek ik mezelf weer toe dat het allemaal goed komt ( want dat is gewoon zo! ) en dat ik moet vertrouwen op God en dat het ook tijd kost om weer vertrouwen in mijn lichaam te krijgen.

En dan heb ik hele lieve vriendinnen die me dus perfect getimed een nachtje mee weg nemen naar Noordwijk! 1,5 dag gevuld met lachen.. Heel veel lachen! Het was geweldig en eigenlijk precies wat ik nodig had!

En dan nog een hele leuke afsluiter van deze klaag blog: Volgende week vrijdag gaan we verhuizen! Whoopwhoop! Het is echt bijna klaar en zoo mooi geworden! Ik zal de volgende keer wat mooie foto’s van het huis laten zien! Een nieuwe start op een hele mooie plek met de leukste en liefste man van de hele wereld! Ik kijk er naar uit! 🙂