Vanuit Frankrijk dit keer mijn blog. Afgelopen zondag zijn we vanaf Eindhoven naar Marseilles gevlogen. Ik had de rolstoel mee en dat was super fijn! We mochten overal voor en hoefden bijna nergens te wachten! Dat scheelde een hoop energie! Ik had altijd enorme vliegangst. Maar na mijn stamceltransplantatie is daar weinig meer van over! Heerlijk 😁
Vanuit Marseilles moesten we nog anderhalf uur rijden naar de camping in Vaison La Romaine. Dit dorpje ligt aan de voet van de Mont Ventoux. We begonnen de vakantie met wat minder weer. Vanaf vandaag is het eigenlijk pas een beetje warm. Er staat heel veel wind! En daar hadden de mannen gisteren ook last van toen ze de Mont Ventoux op gingen fietsen. Op de top was het 0 graden, maar door de wind was de gevoelstemperatuur -10. Zaterdag zijn de weersverwachtingen gelukkig beter! Mijn sportieve schoonzus heeft vandaag zelfs hardlopend de laatste 6km van Mont Ventoux gedaan! Super knap! 💪
De berg is enorm indrukwekkend! We zijn er met de auto op geweest maandag! We stonden op de top letterlijk met onze hoofden in de wolken! Ik genoot zo intens! Ik besefte me heel goed dat het ook heel anders had kunnen zijn. Ik ben heel dankbaar dat ik dit mee mag maken!
En dat is wat er hier in Frankrijk met me gebeurd.. besef! Alles van de afgelopen maanden komt ineens op me af! Ik besef me heel goed dat ik leef.. Maar het maakt me ook enorm bang. Ik heb altijd gezegd dat ik voor genezing wil gaan en daar sta ik nog steeds voor de volle 100% achter. Destijds wilde ik niet aan de dood denken.. dat kon gewoon niet! Als we niks doen heb ne nog 5 jaar zei de arts.. toen ging het bij mij het ene oor in en het andere oor uit. Maar onbewust heeft het wel veel met me gedaan. De behandeling was risicovol . De sterfte cijfers zijn me keer op keer verteld. En ondanks dat ik niet kon en wilde geloven dat het mijn dood zou worden, heb ik me er wel op voorbereid. Ik heb samen met Chris mijn begrafenis geregeld. Muziek uitgezocht. Ik heb voor de behandeling alles uit handen moeten geven..alles over moeten geven. En ik had in mijn hart afscheid genomen..
Voor degene die naast een ziek iemand staan is het zwaar.. het idee om diegene te moeten verliezen. Voor mij was het ook zwaar.. Ik zou in het ergste geval iedereen verliezen.. mijn man, mijn ouders, broertjes en zus, omaatje, schoon familie, vrienden… onbewust maar toch ook weer niet helemaal heb ik afscheid van iedereen genomen die me lief is. En hey.. als ik dood was gegaan had ik er geen last meer van gehad.. Maar die tijd er voor en nu.. is veel zwaarder dan ik verwachtte.
Ik had verwacht dat de ziekenhuis fase.. de behandeling op zich zwaar zou zijn. Niet nagedacht of kunnen overzien hoe emotioneel ingrijpend juist de tijd daarna zou zijn.
Ik wilde leven! Ik wilde vechten! Doorzetten en niet zeuren. Ik was en ben enorm dankbaar voor de kans die ik gekregen heb. Dat deze behandeling mogelijk was! Dat ik hierdoor hopelijk nog langer dan 5 jaar te leven heb! Maar het maakt ook onzeker! Iedereen kan ineens wat overkomen. Maar toch is het heel anders als je weet dat er een ziekte in je lichaam de overhand heeft genomen en je niet weet in hoeverre die getemperd gaat worden!
En wat doe je dan? Dan hou je, je vast aan hetgeen je lief is. Mijn man, mijn ouders, mijn (schoon) familie en vrienden! Ik geniet intens van alle momenten die ik met een ieder van hen heb.. Maar ik ben ook bang om hen kwijt te raken.. waarom? Omdat het besef van hoe dierbaar ze me zijn ineens zoveel groter is! Ik beleef alles voor mijn gevoel nu in 3d. Zo intens. Het is fijn! Maar soms dus ook beangstigend.
Feit is dat er een hoop in me los komt op het moment! Het hoort erbij al vind ik het niet altijd even fijn. Ik ben heel moe en dit soort gedachten houden me ook veel wakker en bezig! Ik slaap overdag wel wat bij en probeer weer een boek te lezen! Concentratie is nog niet super maar al wel wat beter dan een tijdje terug! 😀
Zaterdag gaat het gebeuren! Chris wil 2x de berg op! Ik ben heel benieuwd hoe het zal zijn! Het is heel bijzonder om dit te doen met zn allen. Ik ben in ieder geval heel trots op mn vent, zwagers en schoonzussen en schoonouders. Wat terug doen voor de mensen die zo goed voor hun broer (zwager) zijn geweest! Doorzetten..want het leven gaat door! En gelukkig kunnen we er met zn allen toch nog iets heel moois van maken 💪😀❤
Wat een indrukwekkend verhaal en wat fijn dat wij op deze manier een klein beetje een idee krijgen van jouw belevingswereld.
Iedereen zou dit eens moeten lezen en zich moeten realiseren dat dít het is waar het om draait; lieve mensen om je heen en dankbaar zijn met wat je hebt!
Power girl!💪🏼💋
Bijzonder en fijn dat je dit allemaal meemaakt en van je afschrijft.
Lees iedere keer weer bijzondere dingen en leer er als opa ook nog van Linda.
Mooi zoals je het weet te verwoorden, bijzonder hoe je ons mee laten kijken in het proces waar je doorheen gaat. Ik heb grote bewondering voor je🌹👏👏 Als je door dingen heen gaat krijg je ook een andere kijk op het leven. Ik wens je nog een hele mooie tijd in Frankrijk, en voor Chris heel veel succes. Bless you😘❤️
Hey kleine,
Wat je schrijft over besef en afscheid nemen enzo, dat komt wel bij mij binnen. Het is goed dat je het deelt, omdat wij dan een klein beetje kunnen begrijpen wat er momenteel met je gebeurt. Het lijkt me voor jou heel onwerkelijk. Toen ik het las herinnerde ik mij ineens het afscheid net voor je aan de grote uitdaging begon, je kwam de Earl Grey brengen. Op dat moment pakte de situatie mij ook vrij onverwacht bij de strot, dus laat staan hoe het voor jou was en is. Dat lijkt nu zo lang geleden en toen had jij niet kunnen voorzien wat er allemaal nog op je pad zou komen.
Zo n chronische ziekte, het blijft een raar ding. Het is niet een kunstgebit dat je uit kunt doen als je het zat bent en in een glaasje water op je nachtkastje kunt dumpen. Hij blijft bij je, je staat er letterlijk dag en nacht mee op en het nestelt zich in alle hoekjes van je leven, je lichaam en je geest, je vrije tijd en je werk, en waar je gaat, hij gaat altijd mee. Eigenlijk is het een vervelende stalker waar je soort van gedwongen vriendjes mee moet worden. En dat is voor iedereen een heel persoonlijke en unieke strijd. Ik heb geen idee hoe dat voor jou moet zijn, maar ik neem nogmaals mijn hoedje voor je af.
Als ik iets voor je kan doen, je weet me te vinden. Ik heb nog genoeg kartonnen dozen.
Liefs,
Andy McB.
Tja wat moet je daar nou op zeggen. Logisch dat het besef nu komt. Het is ook heel heftig. En zeker op zo’n jonge leeftijd. De meesten hebben nog niet zoveel meegemaakt als ze 26 zijn. Gelukkig maar voor hen.
Al geeft het ook veel.
Hou je taai 😗
Weer mooi geschreven wijfie!👍 Heel veel succes daar en Geniet!!!
Het valt niet mee omte leven met slerodermie mijn man heeft het ook blij zijn dat je er nog bent ik vind het geweldig dat je geloofdaar bij helpt succes