Confrontaties

Mijn blog is deze week een beetje aan de late kant. Eerlijk gezegd had ik er even geen zin in.. ik was erg moe en mijn hoofd stond vrijwel nergens naar.

Het gaat momenteel redelijk! Ik doe weer wat rustiger aan en ik merk dat de klachten ook weer wat minder worden. Niet weg..  Maar minder sterk aanwezig. En dat geeft weer rust!

Ik ben de laatste dagen heel moe! En dat maakt dat ik helemaal nergens zin in heb en alles als een enorme drempel voelt. Toch heb ik best wat gedaan. Ik ben dinsdag begonnen met trainen op de praktijk. Ik deed thuis al wel het een en ander, maar ik heb in de oefenzaal toch wat meer mogelijkheden. En het geeft een soort van ritme. 2x in de week! Ik voelde me daarna wel heel fijn ondanks de spierpijn! Ik kan echt merken dat mijn spieren enorm slap zijn! En dan ben ik zelfs al wel veel vooruit gegaan t.o.v. toen ik uit het ziekenhuis kwam. Ik kan ook pas sinds 2 weken goed en wat langer rechtop zitten. Ik had daar gewoon heel lang de kracht niet voor. Het zijn misschien kleine dingen, maar het is in je dagelijkse bezigheden toch wel heel belangrijk!

Ik krijg de laatste weken heel vaak de vraag of ik weer aan het werk ben of van plan ben op korte termijn weer te gaan beginnen. Ook zijn er hele enthousiaste mensen die denken dat ik alweer aan het werk ben. Want ik zie er goed uit, kom weer wat meer onder de mensen en ben enthousiast..

Maar… dat zijn momentopnames.. het lijkt misschien heel wat, maar het is nog een hele lange weg. Zoals ik net al zei kan ik net pas goed en langer zitten. Ik kan 20 minuten achter elkaar lopen! Maar daarna ben ik moe. Dat is training!!

Dan hebben we nog mijn chemobrein. Ik heb enorme concentratie stoornissen.. Kan moeilijk nadenken, lezen, focussen. Ik maak stomme fouten.. Zoals staanplaats tickets voor een concert bestellen terwijl ik zitplaatsen nodig had.. zou me eerder nooit gebeuren. Ik feliciteer de verkeerde persoon met haar zwangerschap.. die arme meid dacht uiteindelijk dat ik haar dik vond! Wat helemaal niet zo was.. Maar ik haal mensen door elkaar. Noem verkeerde namen etc. Als fysiotherapeut moet je scherp zijn. Aandacht voor je patiënt hebben en goed kunnen luisteren en nadenken. Ik ben daar nog niet klaar voor! En dit soort fouten en beperkingen zijn voor mij erg confronterend. Voorheen was dit namelijk een van mijn beste eigenschappen.

En dan hebben we nog mijn immuunsysteem.. Ik moet tot 12 maanden na mijn stamcel transplantatie medicijnen blijven slikken die me beschermen tegen infecties etc. Ik wordt eind juni 2018 pas weer gevaccineerd/ingeënt. Alles wat ik gehad heb als kind is door de stamcel transplantatie weg. Ik moet op blijven passen met mensen die ziek zijn etc. Ik kan daar in mijn werk geen onderscheid in maken. Ik kan moeilijk tegen mijn patiënten zeggen: je mag niet komen als je ziek bent of als je man of kinderen ziek zijn. Dat is geen doen.

Dus… Nee ik kan nog niet werken en het zal echt nog een hele tijd duren voor ik zelf weer achter de behandelbank sta. Helaas. Wel zijn  er andere dingen die ik op kan gaan pakken na verloop van tijd. Als je een eigen zaak hebt is er genoeg wat je wel kan doen op de achtergrond.

Maar het belangrijkste is nu dat ik sterker wordt. En dat kost tijd. Heel veel tijd en inspanning! Niks gaat vanzelf. Ik moet er hard voor werken! Maar dat geeft niet! Het doel is goed 😀💪