De overgang

Vandaag kwam een einde aan mijn 3,5 week zonder ziekenhuis bezoekjes. Vandaag moesten we naar de gynaecoloog. En nee ik zal jullie vandaag niet lastig vallen met wijdbeense taferelen en of verhalen over ingrepen die sommige van jullie tooo much vonden! ( haha ) ik blijf het bijzonder vinden hoe preuts mensen zijn.. Ik bedoel.. als ik zeg dat ik mijn spiraal er uit heb laten halen, weet iedereen hoe dat er aan toe gaat, maar op het moment dat ik dat dus beschrijf is het ineens te open! Anyhow.. vandaag mocht ik mijn kleren gewoon aan houden! 🙂

Deze afspraak is de vorige keer in overleg met de hematoloog gemaakt. Voordat ik überhaupt aan de  eerste chemo begon ben ik al bij de gynaecoloog geweest en hebben we een soort van ivf/icsi traject in sneltreinvaart doorlopen. 4 embryo’s liggen in de diepvries met onze naam er op! Destijds is gesproken over vruchtbaarheid etc. Maar toen was er nog geen sprake van de stamceltransplantatie. En de dosis chemo is vele male hoger tijdens de stamceltransplantatie. Dus hoe zit dat nu? Daar kon de hematoloog geen antwoord op geven en dus konden we vandaag al onze vragen kwijt aan de gynaecoloog.

Helaas kon zij ook niet overal antwoord op geven, aangezien het nog te vroeg is om bepaalde dingen met zekerheid vast te stellen. Wat wel een feit is, is dat ik.. jawel.. op 26- jarige leeftijd in de overgang zit! En ja.. dat had ik dus al wel gemerkt. In de zin van: warm/ koud/ warm/ koud.. vest aan/ vest uit etc. Ik slaap gigantisch slecht en niet alleen omdat mijn hersenen overuren maken, maar ik zweet me helemaal het leplazerus.! Mijn shirts zijn compleet doorweekt.. zelfs door sporten of hard werken heb ik nog nooit zo’n waterbad kunnen creëren.
Dit komt dus door de chemo. Die beschadigd in zekere zin dus ook je eierstokken waardoor deze in een soort rust stand komen. Ik menstrueer niet meer niks.. Op dit moment weten we nog niet of dit tijdelijk zal zijn of blijvend.

Het kan zijn dat je lichaam naar verloop van tijd de cyclus weer oppakt. Dat wil niet gelijk zeggen dat ik dan ook weer vruchtbaar ben. Dan moeten ze eerst mijn eierstokken onderzoeken. En het heeft geen zin om dat nu te doen. Ook hiervoor geld weer een jaar. Dus over een jaar kunnen ze me vertellen hoe al mijn innerlijke vrouwelijke organen er voor staan. Voor het hele ivf/icsi traject was al wel duidelijk dat alle medicatie en het ziek zijn er al voor gezorgd hadden dat ik niet zo veel reserves had.. niet zo vruchtbaar was.. klinkt allemaal stom, maar het is wel zo. Dus ik ben heel benieuwd wat er gaat gebeuren.

Ook al zou ik dus in de overgang blijven en niet meer vruchtbaar worden, kan ik nog wel zwanger worden d.m.v. de embryo’s. Maar wat ze nog niet verteld hadden, was dat deze alsnog onbruikbaar kunnen blijken na ontdooien. En dat de kans er dus ook in zit dat die 4 embryo’s allemaal onbruikbaar zijn. Daar wil ik liever niet over nadenken en dat kan ik me gewoon niet voorstellen!

Dus.. ik ging naar huis met hoofdpijn! Ik moet nu echt nog even niet aan kinderen denken, maar we wilden wel graag weten waar we aan toe zouden zijn mocht die tijd wel komen. Sowieso.. je gaat nu heel anders kijken naar je toekomst. Als je kinderen zou willen is het niet een kwestie van stoppen met de pil en proberen. En ik weet dat er ook vele zijn waarbij het niet lukt en die ook een heel vervelend traject in moeten.

Maar het feit dat alle romantiek er om heen van me afgepakt is vind ik gewoon even heel vervelend.. en ja ik hou van plannen, maar niet van plannen omtrent kinderen proberen te krijgen.. En in plaats van dat ik stiekem alleen een zwangerschapstest doe en Chris zou kunnen verassen, moet ik nu het nummer van het Radboud intoetsen om te melden dat we graag kinderen zouden willen.

En geloof me, echt, ik ben enorm dankbaar dat we al 4 coole kids to be hebben! En dat dit tegenwoordig allemaal mogelijk is. Maar ik had zelf nergens keus in.. ik moest aan de chemo, ik moest binnen 2 dagen beslissen of ik ivf/icsi of een eierstok wilde laten verwijderen.. terwijl ik op dat moment alleen maar bezig was om zelf te overleven. En ik weet dat ik niet moet zeuren omdat het allemaal slechter kan. Maar vanmiddag.. nu.. ben ik er gewoon even klaar mee.

De ziekte, de behandeling, het thuis zitten, de uitslag in mijn gezicht vorige week ( wat nog lang niet over is ), de overgang deze week.. Ik kan wel wat hebben, maar met elke keer iets erbij, wordt het soms even iets teveel.

Dus! Ik ben een zwetend/ opvliegerig uilskuiken ( vanwege de dons op mijn kop ) met stemmingswisselingen en een schilfer hoofd die hoopt dat gewichtstoename, geheugenproblematiek etc. etc. niet bij haar overgangsklachten gaan horen! :p:)