Helaas heb ik de afgelopen week een beetje een off periode. Ik ben echt heel moe, futloos, kom mezelf tegen en soms wil het gewoonweg even niet!
Ik slaap nog steeds heel slecht door de opvliegers (overgang). Ik wordt bijna elke nacht om de 20 – 30 minuten wakker met het gevoel alsof ik in de fik sta! Dan flikker ik direct de dekens van me af en meestal loop ik even naar de badkamer om af te koelen bij het raam. Dat gebeurd vrij snel, maar als je dan net weer lekker ligt te slapen begint het riedeltje weer opnieuw. En ik denk dat dit me ook wel een beetje op breekt!
Ook mentaal merk ik dat het weer even wat zwaarder is. Het ging eigenlijk best heel lekker, maar ook hierin ben ik er nog lang niet.
Het uiterlijke aspect valt me vele malen zwaarder dan ik had verwacht en dan ik zou willen. Ik hoor alleen maar dat iedereen mijn krullen helemaal leuk vind. En ja ik ben ook oprecht heel blij dat ik weer haar heb.
Maar.. dit is zooo niet Linda. En het heeft nu echt zo’n fase bereikt dat ik het echt even verschrikkelijk vind! Ik vind het enorm truttig en voel me helemaal mezelf niet. Ook mijn lichaam veranderd. Ik ben aangekomen door medicatie en de overgang. Mijn huid is op bepaalde plekken dus niet meer zo strak en ik voel nu dus eigenlijk pas hoe ik NORMAAL in mijn vel hoor te zitten. En dat is best wel is confronterend. Gisteren waren we bij vrienden en die hadden een fotoalbum gemaakt van de afgelopen 2 jaar. Ik schrok me rot toen ik mezelf terug zag.. met mijn eigen haar.. wat nooit truttig, maar juist enorm rommelig zat. Chris keek zo over mijn foto heen.. hij herkende me niet eens.!
En dat is wat ik nu heel erg ervaar.. ik herken mezelf niet! En dat valt me soms heel zwaar.
En soms.. ben je het gewoon even zat om te moeten vechten! Om steeds maar tegen jezelf te moeten zeggen dat het vanzelf goed komt terwijl je weet dat het nog 2,5 jaar duurt voordat ik mijn oude haar (lengte) weer terug heb. Dat het nog minimaal 7 maanden duurt voordat ik echt meer energie zal gaan krijgen en mijn immuunsysteem weer helemaal ‘normaal’ is. En dat zijn alleen nog de fysieke manko’s.
En ik wil absoluut niet ondankbaar of klagerig overkomen. Ik ben enorm gelukkig en een heel dankbaar mens. Maar het gaat niet vanzelf en het valt me momenteel weer even zwaar. Het is een strijd. Het blijft vechten.. En de strijd is dus niet alleen tegen de ziekte, ik ervaar ook strijd tegen mezelf, in mezelf, in mijn gedachte. Verstand en emotie liggen nu soms even mijlenver uit mekaar haha.
En dan ben ik blij met mijn blog en alle foto’s die ik per dag heb gedeeld. Als ik dan even een paar maandjes terug in de tijd ga kan ik weer heel goed relativeren. Dan kan ik tegen mezelf zeggen: ‘kijk Lin, toen was je er echt beroerd aan toe!’ Dan kan ik mezelf weer een trap onder mijn, inmiddels nog dikkere reet, geven en zeggen dat het weer goed komt. Want!… Uiteindelijk komt het echt goed. Hoe cliché het ook klinkt. Het is zo waar! Misschien niet altijd op de manier zoals we zelf bedacht hadden, maar niks is zonder reden. En al het slechte keert vanzelf ten goede! Je moet het alleen wel in willen zien en je moet soms dus ook de strijd met jezelf aan willen en durven gaan. En gelukkig ben ik nog niet moe genoeg om dat te kunnen!
In het huis gaat het gelukkig heel lekker! Ik heb afgelopen weekend de keuken eindelijk afgemaakt! ( zie foto’s ) 3 maanden lang heb ik stukje bij beetje geschilderd en ik ben enorm trots op het eindresultaat! Voor mij voelt het nu echt zo dat we samen, met onze eigen handen, aan onze toekomst aan het bouwen zijn! Letterlijk en figuurlijk. En ik vind het zo bijzonder. Na alles wat we meegemaakt hebben, dat dit ons gegeven is! Dat we dit kunnen doen! En ik kijk er naar uit om ons leven straks nog meer op te kunnen pakken! Lekker burgerlijk. Huisje, boompje en beestje! Ik heb het allemaal.. ! Ik ben ondanks dit heftige jaar en alle emoties die daarbij komen kijken een enorm gezegend mens!
Overmorgen ligt de Viva in de winkel met mijn interview! Ik ben heel benieuwd wat iedereen er van zal vinden! Ik hoor het graag 🙂
Lieverd het is natuurlijk ook best normaal dat je je zo voelt. Het was en is ook een beste behandeling geweest. Maar neem alsjeblieft de tijd en je zult zien dan ben je deze tijd snel weer vergeten. Je bent een mooie vrouw hoe je lichaam in jou ogen ook veranderd. Lekker volhouden en genieten van alle positive dingen die op jou pad langskomen. Knuffel van Ron….
Lieve Linda.
Je vindt jezelf echt terug.
Al wordt je nooit meer de oude(jonge) . Je ontvangt het leven om er iets mee te doen.
Dat het niet makkelijk is kun je wel stellen, maar het is ’t allemaal wel waard. Struiken worden gesnoeid om ze mooier en rijker te maken. Zo is ’t bij jou ook.
Ik wens je veel liefs en liefde om je heen.
Ik ben ook NIET meer de persoon die ik eerder was en och stilletjes verlang ik ook wel eens naar eerder hoor.
Ik beken het je eerlijk. Nogmaals liefs.
Ik weet absoluut niet hoe het voelt, maar ik kan me voorstellen, dat het niet altijd gemakkelijk is. Maar ik heb respect voor je hoe je er mee omgaat. Ondanks je mindere momenten vind ik dat je altijd weer iets positiefs erbij hebt. Dat vind ik echt bijzonder! Ik wens je veel sterkte met wat je nog allemaal moet ondergaan en ik wens je veel gezondheid en een goed herstel.
*like*
Liefs,
Andy McB.