Het is inmiddels meer dan een half jaar geleden dat ik een blog schreef. Het is niet dat ik in de tussentijd stil gezeten heb. Er is enorm veel gebeurd. En eerlijk gezegd vind ik het gewoonweg ook spannend om weer wat te posten.
Als ik mijn laatste blog terug lees krijg ik gewoon bijna de kriebels.
Ik quote mezelf maar even vanuit mijn laatste blog:
Morgen kan het zomaar anders zijn, kan je wereld ‘instorten’, 180 graden draaien en alles wat je zo mooi bedacht had in het water vallen.
En dat is dus precies wat er is gebeurd. Ik wil over het hoe, wat en waarom liever geen woorden vuil maken. Feit is dat ik, in het afgelopen half jaar, van status getrouwd, naar status gescheiden ben gegaan. Het huis heb moeten verkopen en helemaal opnieuw kan beginnen.
Ik betrap mezelf erop dat ik soms wel is gezegd heb: ‘alles wat me lief is, is me afgenomen’. En ik realiseer me nu heel goed dat, dat geen waarheid is. Wat wel waarheid is… Alles wat ik wilde ben ik zo goed als kwijt. Hetgeen/degene ik het meest koesterde, wat voor mij het belangrijkste was, is niet meer.
In 3 jaar tijd ben ik mijn gezondheid, mijn carrière en praktijk kwijt geraakt. En net op het moment dat ik dacht dat ik wel genoeg geleerd had, genoeg ervaren had en overtuigd was dat de 7 vette jaren ingegaan waren… raakte ik mijn man, mijn alles, mijn thuis kwijt.
En ik kan zonder twijfel zeggen.. dit hakt er in! Dit werd (wordt) ook mij even te veel. Het klinkt wellicht enorm dramatisch, maar voor mij.. voor mij voelde/voelt het echt even als hel op aarde.
En dan besef je, je weer…. het maakt niet uit wat je meegemaakt hebt, hoeveel of hoe weinig. Niemand wordt gespaard. We hebben niet alles voor het zeggen en onze wil is niet altijd onze bestemming.
Het is me wederom duidelijk geworden dat ik nog zoveel kan plannen… morgen kan het zomaar anders zijn. En dat geldt niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Niet om iemand angst aan te jagen, maar besef je, je wel is dat ook jij morgen ineens ziek kan worden? We zijn niet onsterfelijk, we zijn niet onaantastbaar. Eigenlijk zijn we enorm kwetsbaar.
En dan is de grote vraag.. hoe ga je daar mee om? Hoe hou je, je staande als alles wat je in je hoofd zo mooi gepland had niet door gaat? Als alles waar je zo hard voor gevochten hebt alsnog door je vingers glipt? Als het grootste goed uit je leven verdwijnt. Als je ideale wereld instort? Als je leven voorgoed veranderd? Als je dromen in duigen vallen? Als je gevoel en verstand echt mijlenver uit elkaar liggen?
Antwoord: daar ben ik ook nog niet achter! Haha
Het enige wat ik wel heel goed besef is dat ik 2,5 jaar geleden niet voor niks een tweede kans in dit leven heb gekregen. Mijn bonusleven is me nog net zo dierbaar als hiervoor. En dat zegt mij heel veel. Het geeft me reden om er wat van te maken. Ik wil niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik wil niet dat dit het einde van mijn geluk betekend. Ik weiger om ongelukkig te zijn. Gewoon, omdat er nog steeds, nog steeds zoveel is om dankbaar voor te zijn. Omdat er nog steeds zoveel dierbare mensen om mij heen staan. Omdat ik geloof dat God, ondanks dit alles, nog steeds een heel mooi plan voor mijn leven heeft. Gewoon, omdat ik nog LEEF! En nee, dit is niet makkelijk. Ik vind het ook eng. Ik wil liever ook niet alleen zijn. En echt, ik heb dagen gehad dat ik er helemaal klaar mee was. Klaar met vechten, klaar met strijd. Maar toch, toch ga ik liever met volle angst vooruit dan dat ik opgeef.
Ik heb geen spijt. Ik heb geleefd. In volle overtuiging en met volle overgave. Ik heb lief gehad, liefde gevoeld, voor de liefde geleefd. Ik heb geleefd. En ik leef nog steeds. Het is even minder rooskleurig, het is schakelen, het is aanpassen, het is wennen, het is vernieuwen, het is zoeken… Maar het is leven!
Dus. Linda 2.0 is officieel van start. En ik ga er alles aan doen om er wat van te maken!
In de tussentijd is er op sclerodermie gebied uiteraard ook veel veranderd/gebeurd. In mijn vorige blog had ik het al over problemen met mijn maag en slokdarm. Wat blijkt is dat de stamceltransplantatie onvoldoende effect op dit traject heeft. Mijn maag en slokdarm zijn stugger geworden waardoor deze niet goed bewegen. Beweging is nodig om je voedsel goed te kunnen verteren. Dit gaat bij mij dus niet helemaal zoals het hoort. Gevolg is.. het eten zakt niet goed en wordt niet normaal verteerd. Wat duidelijk word in het regelmatig overgeven en erg weinig kunnen eten. En als ik eet gebeurd het dus met grote regelmaat dat het er uren later onverteerd weer uit komt zetten.
Deze maagproblemen in combinatie met de stress hebben er voor gezorgd dat ik inmiddels 23 kilo ben afgevallen. Door de medicatie, overgang, prednison en niet functionerende schildklier waren er na mijn behandeling ook aardig wat kilo’s aangekomen, dus opzich vind ik dit niet zo’n hele erge verandering haha. Maar het is niet de bedoeling en dus volgt er nog een afspraak bij de MDL- arts.
Op ziekenhuis gebied heb ik niet helemaal stil gezeten. In het afgelopen half jaar heb ik een kleine maagbloeding en ernstige darminfectie gehad, een opname, onderzoeken aan de lever/ maag, meerdere keren zware bronchitis en een grote sclerodermie screening gehad in het Radboud.
Goed nieuws is wel dat op mijn maag/ slokdarm na, de sclerodermie stabiel is en mijn huid echt enorm verbeterd is! Het is soepeler dan ooit! Niet overal normaal, maar voor mijn doen echt zoveel verbeterd! Ik kan rimpels/ huidplooitjes maken op mijn handen en onderarmen en daar ben ik zo dankbaar voor! Ook kan ik bepaalde bewegingen weer maken waarvan ik nooit had verwacht dat ooit weer te kunnen. Hoe mooi is dat?
En dat is waar ik me op wil richten.. dingen om dankbaar voor te zijn! Hoe moeilijk, heftig, zwaar en teleurstellend het leven soms ook kan zijn er is altijd hoop! Er is altijd genoeg om dankbaar voor te zijn en er is altijd reden of vaak zelfs redenen om door te gaan!
Oh ja, nog 1 ding!
Voor iedereen die denkt dat ik weer voor mezelf begonnen ben… Nee! Vrienden van mij zijn voor zichzelf begonnen en ik heb hen enkel op weg geholpen met dromen najagen! Want dromen is leuk.. maar het is nog leuker om er werk van te maken en dromen te gaan uitvoeren! En waarom wachten tot morgen? Soms moet je gewoon uit je comfortzone stappen en gaan doen waar je altijd al van droomt! Er zullen altijd meer redenen zijn om het niet te doen, beren op de weg, angsten… Maar wat hebben we nou eigenlijk echt te verliezen?
Wie niet waagt, wie niet wint toch!
En ik help, als ik me goed genoeg voel, is met een open huis of ik ga gezellig mee op inkoop. Het is voor mij op z’n tijd een heerlijke afleiding en het vergt geen verplichting dus dat is leuk. Helemaal als je dat gewoon met vrienden kan doen.
Nou de kop is eraf. Eerste blog van Linda 2.0 is een feit. Ik heb geprobeerd het ‘kort’ te houden want ik heb eigenlijk nog veel meer te vertellen, maar dat komt de volgende keer!
( om maar even een voorbeeldje te geven van ‘bewegingen’ zie onderstaande foto. 2 jaar geleden had ik dit niet gekund en als ik dan zo zat, dan moest iemand me echt overeind helpen! Dus 3 hoeraatjes voor de stamceltransplantatie!! )
❤️❤️❤️❤️❤️
Wat ben je nog steeds een sterke vrouw
En wat moet jij niet allemaal door staan
Heel veel liefs van deze kan ik bewonder je nog steeds🥰🥰
Heel veel respect voor je, alle goeds en bovenal Gods zegen gewenst!