2.5 week thuis nu.. bijna 3 weken. Bijna net zo lang thuis als dat ik in het ziekenhuis lag voor de tweede fase van de stamceltransplantatie. Inmiddels ben ik alweer een maand oud.. of eigenlijk nieuw! Tijd is een vaag begrip zei een goede vriend vandaag nog. En wat is dat waar..
De 3 weken ziekenhuis voelden als een eeuwigheid! De bijna 3 weken thuis nu toch ook.
Ik heb een week gehad die vooral tussen mijn oren even niet zo fantastisch was.
De dagen duren soms erg lang en dan denk je wel is bij jezelf: goh zit ik weer onder de hooimeid een hele middag voor me uit te staren… nou dan ga ik de hond maar weer voor de zoveelste keer uitlaten… nog maar een wasje in de wasmachine stoppen.. En dan wordt je tussendoor gebeld door Mieke of Tiemen met nieuwtjes over de praktijk… alles draait door.. ook zonder mij! ( en Ja ik was zo arrogant altijd maar te denken dat alleen ik bepaalde dingen kon regelen! Iets van.. denken dat je onmisbaar bent ofzo! 🙈😂 ) en dan besef je dat toch echt alles uit je handen glipt wat voor mij heel belangrijk was/is… wat mij een gevoel van eigenwaarde gaf… waar je altijd je ziel en zaligheid in gestoken hebt.. mijn trots.. voelt soms niet eens meer alsof het van mij is!
Iedereen gaat door. Alles gaat in hetzelfde tempo.. Maar dat tempo kan ik nog niet aan. Ik ben zielsgelukkig dat ik uit het ziekenhuis ben, echt waar! Maar in het ziekenhuis was ik de beste van de afdeling, deed ik het gezien de situatie heel goed en voelde ik me ook heel wat op het eind! En nu kom je, jezelf tegen.. Ben je de zwakste, lukken veel dingen niet, loop je tegen grenzen… omdat de wereld zo groot en mooi is! En ik loop me echt niet de hele dag te frustreren. Maar soms kon ik me de afgelopen week echt intens verdrietig voelen.. 2 weken… nog 50 te gaan! Dat lijkt dan echt nog zooo ver weg! Nog zo lang.
En ja ik weet dat het voor een goed doel is. Dat het me uiteindelijk zoveel verder gaat brengen en dat ik voor goud ga. Maaaaar…. Het is soms gewoon FUCKING moeilijk! Zo die moest er even uit 🙊 en ik was echt teleurgesteld in mezelf omdat ik hier dus moeite mee had.. Maar toen zei mijn lieve man dat, dat ook wel is mag. En dat is eigenlijk wel zo! Ik ben heel positief en het is echt niet dat ik depressief in mijn bed lig te kniezen. Maar het is ook gewoon heel zwaar!
Ik moet mijn draai weer een beetje vinden. Wat kan ik wel.. wat kan ik niet. Wat vind ik eigenlijk leuk? Mijn werk was mijn hobby.. lezen vind ik leuk, maar dat heeft chemo tijdelijk van me afgepakt. Het is even zoeken.. Ik ben verder wel lekker aan het rommelen. Mama is de schuur aan het opruimen en uitzoeken. Ik zit erbij in de rolstoel en maak foto’s van spullen voor op marktplaats.. zo kan ik toch een beetje nuttig zijn. Vaatwasser uitruimen, was opvouwen. 3 weken geleden kon ik het nog niet dus dat is al een hele vooruitgang.. Maar zeg nou zelf.. Ik ken weinig mensen die staan te juichen als ze voor het eerst weer een vaatwasser ontruimt hebben 😂 ik zit toch stiekem een beetje te wachten op die eerste pijnvrije gewandelde kilometers.. werken zonder pijn.. Maar dat gaat nog een tijd duren.
In de tussentijd heb ik mezelf weer hervat en ben ik blij en dankbaar dat ik deze week smorgens wakker wordt met iets meer energie dan vorige week. Dat ik afgelopen weekend heerlijk ben wezen dineren met mijn man! Dat ik wat uitstapjes heb gemaakt waar ik dan soms 1 tot 2 dagen van bij moet komen, maar die het zeker waard waren! Ook juist voor mijn hoofd! Om mijn brein weer te vullen met wat positieve energie!
Ik ben ook echt enorm blij met mijn ‘nieuwe’ oude gezicht! Ik kan zelfs weer wat huid tussen mn vingers pakken van mijn wangen! En mijn mond wordt weer ouderwets groot! Is toch geweldig 😁
De tijd en mijn brein zullen het komende jaar wel wat vaker met elkaar in de clinch liggen gok ik. Maar uiteindelijk besef ik me heel goed waar ik het voor doe.. En dat is me alles waard!
Lieve Linda, het is ook allemaal niet niks, geen wonder dat het af en toe steigert in je hoofd. Maar als ik naar deze foto’s kijk zie ik weer sprinkels. Mooi mens😘❤️
Zo, Linda… wat bijzonder dat je dit allemaal met ons wil delen.
Ik stuur je allemaal positieve vibs van een afstandje, hopelijk komen ze al aan??🌼🌸🌺
Rectificatie: “vibes”
Lieve Linda,
Na al die blogs blijf ik het nog steeds bijzonder vinden hoe sterk jij bent in je kwetsbaarheid en hoe kwetsbaar jij je durft op te stellen in het sterk zijn.
Tijd is ook vaag, je ervaring van tijd hangt zo enorm af van de omstandigheden waarin je je bevindt. Kijk maar naar het verschil tussen 3 minuten wortelkanaalbehandeling en 3 minuten gratis winkelen in een megastore… Wat mij altijd troost in tijden dat het allemaal niet loopt zoals ik zou willen, is de gedachte dat ’tijd’ ook weer heel relatief is in het grotere geheel. Ik vind de tekst uit 2 Petrus 3 altijd heel mooi:
‘Doch deze ene zaak zij u niet onbekend, geliefden, dat een dag bij den Heere is als duizend jaren, en duizend jaren als een dag.’
Uiteindelijk is alles in Zijn hand en het is bijzonder om te realiseren dat Hij al van je wist nog voordat jij geboren was, nog voordat de wereld bestond en Adam en Eva in de Hof van Eden leefden. Kijk maar naar psalm 139. Voel je je daarmee gelijk 1000% beter? Nee, natuurlijk niet, maar het is wel het beste vangnet, dat je nooit dieper kunt vallen dan in Gods hand.
Een goede vriend van jou zei iets over tijd. Een goede vriendin van mij zei ooit eens toen ik door mijn gezondheid met mijn studie moest stoppen, dat ik mijn studie niet was en dat ik ook goed was zonder die studie. Wat voor studies geldt, geldt ook voor fysiotherapiepraktijken. Al is het natuurlijk heel zuur. En al ben je nu niet in de praktijk, zo’n beetje alles bij FCE draagt (ook!) het stempeltje ‘made bij Linda’, en dat is stevige inkt…
Kleine, zet hem op, ga met God en ik wens je toe dat je binnen je beperkingen een routine kunt vinden die je voldoening geeft.
En tot slot, want het is weer veel te lang allemaal, die wang die je nu kunt pakken, dat is toch maar mooi een vuurtorentje in de mist!
Liefs,
Andy McB.
PS. Succes is relatief: https://nl.pinterest.com/pin/45176802482949758/sent/?sfo=1&sender=847380623545875102&invite_code=82e07e5d622a4072a52a6cfd5699c180
Lieve Lin, Hele kleine stapjes zijn ook stapjes! En… je mag balen, schreeuwen, kwaad zijn…. je hebt in een kort tijdsbestek een heel proces doorgemaakt!! Je bent een bikkel en ik ben reuzetrots op jou. Enne… de slak won het van de snelle haas 😉 Ik blijf voor je bidden en knok met je mee.
Liefs van Mar
Hoi Linda, nu kan ik makkelijk praten, ik heb niet, wat jij hebt, maar toch …. ik heb enorme bewondering voor je, zoals je hierin staat. En het is ook herkenbaar, steeds een stap verder, grenzen verleggen, meer, sneller alles willen is zo lekker menselijk. En dat ga je vast en zeker ook wel redden, maar soms gaat de tijd gewoon even niet snel, wees gerust, dat blijft niet zo. Heel veel beterschap en sterkte !!
Gooi het er lekker uit. Je kunt niet altijd opgewekt blijven als het niet lekker wil zoals jij graag wil. Uiteraard ben je blij dat het thuis bent maar uiteraard wil je meer dan je kunt en gaat het niet snel genoeg. Ik begrijp het helemaal. Maar het blijft soms zwaar ja. Maar het was super gezellig toen jullie bij ons waren ❤❤en je komt me gewoon een keer ‘helpen’ met vilten. 🐑
Toppertje!!💋