Ik ben gisteren weer bij de hematoloog op controle geweest. En.. mijn bloed zag er wederom goed uit! Super fijn! Ik heb alleen een virus infectie te pakken en dat moet ik goed in de gaten houden. Maar geen reden tot onrust.. Ik kan, net als iedereen, gewoon een griepje of een virus krijgen. En het hoeft niet perse gelijk iets spannends te zijn. Gelukkig!
Ik moet echt het vertrouwen in mijn lichaam weer terug krijgen. Ik merk dat ik zelf snel gestrest raak als er iets in mijn lijf ‘anders’ is of voelt dan ‘normaal’. Wat ik bedoel uit te leggen is dat ik toch diep van binnen een beetje bang ben dat zo’n virusje overgaat in een longontsteking of iets dergelijks. En ik moet ook voorzichtig zijn, dat zeggen ze in het ziekenhuis ook. Maar ik ben zelf denk ik nog voorzichtiger dan de artsen!
Ik merk dat ik, nu het allemaal wat rustiger en stabieler is, pas echt besef wat er allemaal gebeurd is. Dat ik nu wel is naar foto’s van afgelopen jaar kijk en denk: poah, ik was er echt beroerd aan toe! En dat het me soms verbaasd hoe makkelijk ik er toen mee om ging en in stond. Kon ook niet anders, want echt een keuze heb je niet. Maar ik ben maanden bezig geweest om te ‘overleven’ en nu is de tijd aangebroken dat ik gewoon mag leven. En dat is best spannend! En het beangstigd me in bepaalde opzichten best wel.
Van de week vroeg mijn man aan me: ‘ hoe zie je de toekomst? ‘ ‘waar sta je over 5 jaar?’ … het hakte er bij mij best wel in.. Toekomst? Ik leef nu.. ik heb het afgelopen jaar zo bij de dag geleefd. De toekomst is onzeker.. Het nu en hier is zeker. Ik leef nu, ik voel nu, ik zie nu, ik proef nu.. Ik weet niet wat morgen brengt.
Het grappige is dat ik voor dit alles juist een enorme planner was. Ik had alles uitgestippeld, gepland, voor ogen en was juist erg bezig met de toekomst. Maar als het ineens niet meer zeker is of er wel een toekomst is en je hele leven stil gezet wordt, dan doet dat toch iets met je. En blijkbaar meer dan ik zelf door had.
En met dit alles bedoel ik niet dat ik een doemdenker ben of de toekomst somber in zie. Helemaal niet zelfs. Maar ik ben er nog helemaal niet aan toe gekomen om er over na te denken. Of heb ik het onbewust voor me uit geschoven? Te druk met overleven. Te druk met herstellen. Mezelf opnieuw leren kennen.. Want mijn hemel wat kan er veel veranderen in een korte tijd.
Ik ben het vertrouwen in mezelf op sommige vlakken toch echt volledig kwijt. Mijn lichaam is veranderd. In veel dingen is dat erg positief. In sommige dingen wat minder. Uiterlijk bijvoorbeeld. Je uiterlijk is toch ook iets waar je, je identiteit uit haalt. En als je door ziekte, medicatie etc. dikker wordt, ander haar hebt, rollade armpjes krijgt, vlekken en rode kringen op je huid hebt en dunne lippen/ andere mond krijgt dan is dat best heftig. En ja ik ben nog steeds Linda, maar dan in een andere verpakking. En dat moet ik mezelf blijven vertellen.
Mijn lichaam heeft me in die zin ook in de steek gelaten.. ziek worden, vechten, proberen om beter te worden. Mijn lichaam is ziek, maar ook heel sterk! En als je dit meegemaakt hebt dan komen er ook andere angsten bij kijken.. Wat nou als ik kanker krijg? Ik heb hier serieus nog nooit zo over nagedacht, maar als ik nu iets in mijn lijf voel, dan komt die vraag wel is bij me op. Volgens de verpleegkundige is dit normaal en hebben veel mensen die zo ziek geweest zijn daar last van. Maar ik ken het niet van mezelf en het bevalt me ook niet zo. Niet alles wat ik heb of krijg hoeft zo ernstig te zijn als de sclerodermie is. Maar het heeft tijd nodig om het vertrouwen weer in mijn lichaam te krijgen.
Dan heb je ook nog een psychisch deel. Mijn hersenen functioneren bij lange na niet zo goed als dat ze ooit gedaan hebben. Ik heb moeite met concentratie en geheugen. En ook al was mijn lijf altijd al minder. Mijn hersenen hebben me nog nooit in de steek gelaten. En dat vind ik misschien nog wel het ergste. En dat maakt me helemaal onzeker! Ik maak fouten.. vergeet mijn pincode, heb moeite met afrekenen met contant geld, verlies mijn aandacht in gesprekken, vergeet namen, verjaardagen etc. En dat is zooo niet Linda. Ik kan helemaal niet meer met druk of spanning om gaan. Als ik echt iets ‘moet’ voel ik een soort van paniek van binnen. En dat maakt ook dat ik het eng vind om bepaalde dingen weer op te pakken. Omdat ik er nog niet aan toe ben… maar ook omdat ik heel bang ben om fouten te maken. En gelukkig heb ik een man die daar wel doorheen prikt en me ‘door’ had. Dat ik bepaalde dingen voor me uit schuif, of ontwijk.. terwijl het niet erg is! Het is niet erg als ik er nog niet aan toe ben, maar het is ook niet erg om fouten te maken.
Dus bedankt schat. Je hebt me een geestelijke schop onder mijn kont gegeven en blijkbaar had ik die nodig om tot inzichten te komen!
Mijn doel is om mijn vertrouwen weer terug te krijgen! Me neer te leggen bij het feit dat dit echt niet binnen 1 week allemaal hersteld is… En mijn weg weer terug te vinden naar het kijken en werken naar de toekomst! Dus.. Let’s do this! 🙂
In opdracht van VIVA
Fotograaf: Dirk-Jan van Dijk
Ha Lin.
Je bent weer mooi open en openhartig! Dat lichaamsbewustzijn schijnt er echt bij te horen, superdesorienterend. Op een andere manier herken ik dat: je bent niet raar daarin. Dat is een vaag soort van opnieuw bevriend raken met je nieuwe lijfelijke ik. En dat is voor je geest niet anders. Heftig allemaal. Ik ben trots op je.
Je bent een topper! Leven bij de dag is ook heel fijn, de toekomst ligt in Gods hand 🙂 Ik begrijp je angst; je hebt een hartstikke pittige, heftige periode achter de rug. Ik vind dat je het zo goed doet, ben heel trots op je en heb veel respect! xxx