Vlinder

Afgelopen week is mijn schoonvader officieel met pensioen gegaan! En dat konden wij met zn allen natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan! En dus hebben we hem vanmorgen verrast met lekkere tompouchen, hapjes en een paar dagen weg! Het was fijn om iedereen weer gezien te hebben, want het zal minimaal 5 weken duren voordat dat weer kan en mag!

Daarna was ik erg moe! Met zoveel man bij elkaar zijn en iedereen die door elkaar heen praat is het in mn hoofd snel te druk! Dus thuis eerst even op bed bijgekomen!

Toen ik uit bed kwam waren lieve tante Pauline en Tino er! Dat was weer hartstikke gezellig! En we hebben met zn allen de reisvideo van mijn broertje Thomas bekeken! Heel gaaf om te zien wat hij allemaal in zijn eentje heeft gedaan en gezien! Ik werd er stiekem gewoon een beetje emotioneel van! Mn kleine broertje helemaal alleen door zuidoost Azië! Ik vind het enorm knap!

Toen was ik weer moe en ben weer op bed gaan liggen! Ik zat er even niet zo lekker meer in! Merkte ook dat ik vanmorgen opstond met het idee: nog maar 3 dagen en dan is het zover! Er overviel me een lading aan emoties! Maar ik kon er niet precies de vinger op leggen waar dat nou ineens vandaan kwam en waarom precies!

Ik denk het opgesloten zitten, het alleen zijn! Niet eens zozeer de behandeling! Ik geniet zo van alle lieve mensen om mij heen, van de gezelligheid bij mijn ouders thuis! En vanaf woensdag wordt dat helemaal anders! Savonds alleen naar bed, smorgens alleen wakker worden, de hele dag uitkijken naar het moment dat Chris of mijn ouders op bezoek komen! 4 weken lang in 1 en dezelfde kamer!

En in mijn hoofd ben ik helemaal bezig met onze toekomst! Ik denk alleen maar aan het huis, de fietstocht van Chris, de praktijk, werk hervatten. Ik vergeet soms gewoon even dat ik daar nog niet ben.. Ik moet eerst nog een flinke strijd leveren.. En dat is helemaal niet erg.. Maar ik wil zo graag!

En ik begin weer meer lichamelijke problemen te krijgen. Na de vorige fase heb ik een tijdje het idee gehad dat de sclerodermie even stilstond.. En nu merk ik dat mijn huid toch nog weer strakker wordt, mijn gewrichten meer zeer gaan doen en dat ik beperkter ben in mijn bewegen. En dan besef je ineens weer dat je toch wel echt ziek bent! Het is gewoon tijd! Tijd om de laatste behandelfase in te gaan! Tijd om te strijden en de sclerodermie te stoppen!

En terwijl ik op bed lag moest ik ineens aan het nummer vlinder van Marco Borsato denken! Al tijden niet gehoord, dus toch maar weer even opgezocht en geluisterd.

‘Het komt allemaal goed, wacht nou maar af wat de tijd met je doet. Het is nu nog te vroeg. Alles wat groot is, begon ooit klein. Je hoeft niet meteen een vlinder te zijn‘

Ik zou zeggen, luister m eens! Erg mooi en voor mij net even wat ik nodig had! Ik heb nog een lange weg te gaan! Want na deze fase staat er nog een jaar van herstel voor de deur! Ik wil alles, maar moet stapje voor stapje! Hoe lang het duurt is ook eigenlijk ondergeschikt! Als ik er maar kom! Als ik maar beter wordt! Forceren kan niet en moet ik ook niet willen! Ik heb de afgelopen 4 weken thuis meer genoten, geleerd en geleefd dan ooit en dat pakt niemand me meer af 😊  Vanaf woensdag wordt het 4 weken strijden! Ik ben zo blij als het eind juli is! Toch weer toekomst, want toekomst geeft hoop! Ik heb mijn ogen naar boven en vooruit gericht, maar besef waar ik nu in zit!

Ik ben nu nog een rupsje  ( 😂 ) maar straks wordt ik een fucking vlinder! ( Excuus voor mijn taalgebruik zo nu en dan, maar het klinkt gewoon beter! ) Straks ga ik mijn vleugels weer uitslaan!! Straks kan ik vliegen! En dan…. zal alles nog zoveel mooier zijn!