Whatever it Takes

Vandaag 21 juni 2022 is het precies 5 jaar geleden dat ik mijn stamcellen terug kreeg.

Elk jaar is bijzonder, maar dit jaar is het extra bijzonder! Voor de behandeling werd er namelijk gezegd: ‘ als we nu niets doen, dan heb je nog maximaal 5 jaar te leven, maar waarschijnlijk haal je dan eind van dit jaar niet eens ‘

Destijds had ik helemaal niet zo’n schrik als je zou verwachten bij zo’n uitspraak. Ik besefte me amper wat er allemaal gebeurde en het enige wat ik dacht is gaan met die banaan ik wil leven!

De afgelopen jaren is dat wel veranderd. Ik heb heel lang in de overlevingsmodus gestaan. Maar gaandeweg, tijdens momentjes van rust komt dat besef ineens naar de oppervlakte. Ik merk nu regelmatig dat ik in een soort van spagaat leef.

Enerzijds heb ik een soort van haast.. ik wil alles doen wat ik kan! Ik wil niet rusten, ik wil niet uitstellen, ik wil alles en wel nu! Nu kan ik dit nog, nu kan ik dat nog, nu ben ik nog ‘goed genoeg’ om dit te ondernemen en nu heb ik er de mogelijkheid voor.

Rusten?.. als ik straks dood ben kan ik lang genoeg liggen! Als ik slechter wordt zou ik willen dat ik dit kon. Ik weet namelijk heel goed hoe het is om veel dingen niet meer te kunnen. ‘Kleine’ dingen lijken dan ineens heel groot en andersom. Ik weet hoe het voelt om patiënt te zijn.. ik weet hoe het voelt om ziek te zijn.. dat ervaar ik elke, maar dan ook echt elke dag. Maar leven als een patiënt? No thank you!

Anderzijds wil ik dus niet leven alsof elke dag de laatste kan zijn en dus onbewust met het ‘einde’ bezig zijn op die manier. Soms verlang ik zo terug naar de tijd dat ik dacht dat ik mijn hele leven uit kon stippelen, ik nog jaren te gaan had en alles er rooskleurig uitzag. Het onwetende is soms zo lekker. Tegenwoordig heb ik moeite met toekomstplannen. Er is altijd een stemmetje in mijn hoofd wat dan herhaald: je weet helemaal niet of je er dan nog bent, wat je dan nog kunt etc.

En dat stemmetje is soms goed, maakt dat ik intenser van het nu geniet, maar soms mag dat stemmetje van mij ook zeker verdwijnen.

Door o.a. ziekte, bedrog en de scheiding heb ik geleerd dat alles in 1 klein ogenblik kan veranderen. Dat zekerheid eigenlijk niet lijkt te bestaan. En dat beïnvloed me meer dan ik soms wil.

Ik heb hard, heel hard aan mezelf moeten werken de afgelopen jaren.
Angst dat de ziekte weer activeert, angst voor achteruitgang, angst voor bedrog, angst voor verlating.. Angst genoeg. Paniekaanvallen genoeg. Nachtmerries genoeg, zonder slaapmedicatie was ik 24/7 wakker.

Ik wilde er niet aan, maar bepaalde gebeurtenissen beschadigen je gewoon. Ik heb inmiddels heel wat uurtjes bij de psycholoog gezeten en EMDR therapie gevolgd. Dit was werken. Vallen en opstaan en ik heb het zo goed als afgerond! Is alles weg? Nee! Maar ik heb wel mijn weg gevonden om er mee om te gaan. Ik kan het handelen.

Ik heb veel geleerd en ik zal nooit uitgeleerd raken. Ik kies elke dag voor leven! Zowel lichamelijk als mentaal. Ik wilde liever ook geen therapie, maar ik wilde al helemaal geen verzuurde ouwe trut worden, verbitterd door het verleden. En geloof me.. dat wordt je sneller dan je denkt haha!

Het is soms alles behalve makkelijk om bepaalde keuzes te maken, maar zorg ervoor dat je kiest! De moeilijkste keuzes blijken soms de beste!

En dat is het mooie aan het leven! Mijn diepste dalen leidde tot mijn hoogste pieken! Ik heb nieuwe vrienden gemaakt, nieuwe liefde gevonden en daardoor een leuke schoonfamilie rijker! Ik heb dingen ondernomen en dingen gedaan die ik nooit verwacht had te kunnen doen! Ik heb misschien niet het meest voor de hand liggende leven, maar wel een heel kleurrijk leven! Al het kwade kan ten goede gekeerd worden en ik ben God, mijn familie en vrienden extreem dankbaar!

Ik heb het gehaald! 5 jaar!
Met een klein stemmetje in mijn hoofd zeg ik: op naar de volgende 5!

Whatever it takes
‘Cause I love the adrenaline in my veins
I do whatever it takes
‘Cause I love how it feels when I break the chains
Whatever it takes
Yeah, take me to the top, I’m ready for
Whatever it takes
‘Cause I love the adrenaline in my veins
I do what it takes

Imagine dragons - Whatever it takes